சல்லாபம்

இனிமையான மாலைப் பொழுது.. ஆலாபனை ஒன்று காற்றில் தவழ்ந்து வந்தது. என்ன ராகம் இது.. இப்படியும் மனம் மயக்க..

கண்ணனிடம் பொய்க் கோபம் கொண்ட ராதை, அவன் திரும்பி வர இப்படித்தான் முனகி இருப்பாளோ, என்று தோன்றியது.

காலம் பின்னோக்கி சென்றது..

பின் மாலை நேரம்.. பசுமையான வனத்தினில் அவன் வருவானென்று காத்திருக்கின்றாள். வானமெங்கும் படர்ந்திருந்த நீல நிறம், அவளுக்கு கண்ணனின் அங்கங்களை நினைவுறுத்தியது. கார்மேகம் இரண்டொன்று, அவள் மேல் பன்னீரைத் தூவிச் சென்றது. குளிரில் அவள் நடுங்கினாள். பசுமையான முல்லை புதர்களில் தோன்றிய மலர்கள், தன்னை கண்டு எள்ளி நகையாடுவதைப் போல அவளுக்கு தோன்றியது. தன் முன்கோபத்தை தானே நொந்து கொண்டாள். ஒரு முறை அவன் எழில் திருமேனியினை காணோமா!! அவன் பாதம் பணியோமா!! என்று ஏங்கினாள்... அதோ பாடுகிறாள் அவள், ஆள் இல்லாத வனமதனில், ஆண்டவனின் கருணையை நாடி....

நீ வேய்ங்குழல் ஊத நிதம் ஏங்கி நின்றேன் கண்ணா..

நினைவிலும் கனவிலும் மாயம் செய்யும் மாதவா மனமிரங்கி..

சரிந்திடும் கார்குழலும்

அசைந்திடும் மயில் பீலியும்

ஒளிர்ந்திடும் பட்டு துகிலும்

குவிந்திடும் செவ்விதழும் கொண்டு .. நீ

குன்றினை ஏந்தி நின்ற

குவலயா பீடம் கொன்ற

திரௌபதை மானம் காத்த

தோழனின் துயர் தீர்த்த.. நீ

சரணம் என்று நானும்

அடைந்தேன் உந்தன் பாதம்

உதிரம் எல்லாம் உனதே

என்ற உளறல் கேட்டிலையோ ... நீ

madhavipanthal.podbean.com